نقطه ی تو خالی

این حجم، تنها صدایم است

که گاه به سنگ خورده

و این چنین مشتاقانه بازگشته

و گاه فروخفته در رخنه ی دیواری بلند

کی دگر نه حجمی در کار است

نه حتی خطی سیاه

سست نکنید

این تنها بند ِ بندگیم

که امروز را تنها ترس فردایم نگه می دارد

دامنه های بلند و این چین و شکن ها

نه رازی می خواهم نه راضی می شوم

آسوده ام بگذارید تاج شاهی نمی خواهم

نقش ابر می زند یا که پندارم این است

انحنایی بیشتر شکل ِ فریادی ست در باد

و خدا همچنان تقش تاج می سازد

دل من تنگ است

تنگ ِ آن ساز بی آواز

تنگ حرف های بی همراز

دلم آزرده ست از این گریز آغاز

maktoob @ 3:19 am

Comments:

سست نکنید
این تنها بند ِ بندگیم
که امروز را تنها ترس فردایم نگه می دارد................

# posted by

Anonymous : 3:12 pm

نقطه ي تو خالي