Sunday, February 04, 2007
میان دو هیچ فاصله ایست
صدایی خفته
بانگی در این هیاهو مرده
کسی آواز مرگ را سر می دهد
من زمزمه می کنم
تو ضرب می گیری
و من در هر سطر با خود می گویم
میان دو هیچ فاصله ایست
صدایی پشت صدایی
صوت بی معنا می شود
بلندتر بلندتر ،چه حاصل
صدا مات می شود
انکار و تنها انکار
می شنوم ، اما چرا باور نمی کنم ؟
من که از میان تمام خواست ها
تنها نخواستن را خواستم
که می تواند نشانه بگیرد روحم را ؟
من سهم خود را می کشم
کسی بر شانه ام سهم شما را حک نکرده ست
انعکاسی بیشتر
نقش آبی طوفانی
درختی نمی بینم
بی شک میان دو هیچ فاصله ایست
آسمان پر ز ابر است
ابری ، ابری ، ابری
و فراموش کاران بسیارند
و خدا همچنان نقش تاج می سازد
ومن لحظه ای طالب پادشاهی نیستم
هر روز بهتر می دانم کسی نخواهد فهمید
یا حتی شنید
حال که عاری از حس گناهم
اگر واقعیت هم گونه ای دیگر کوک شود
نوای حقیقت مرا بس
که می تواند روح مرا نشانه بگیرد ؟
maktoob @ 4:37 pm 
